Κηλαηδόνης Λούκυ Λουκ COWBOY

http://www.youtube.com/v/rZTEkFG7kL8?autohide=1&version=3&attribution_tag=gJBYt51EMjhr-YaIoR9xxg&autoplay=1&autohide=1&showinfo=1&feature=share

ΠΑΜΕ

 

Για όσους γεννήθηκαν πριν το 1980…

Ευαγγελία Αναστασάκη | 21:32 - 7 Ιουνίου 2012

Το κείμενο μιλάει για το πώς ήταν η ζωή πριν από μερικά χρόνια, αποκαλύπτοντας πολλές αλήθειες για το σήμερα και καταδεικνύοντας τη μεγάλη διαφορετικότητα σχετικά με το πώς μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενιές και οι «σύγχρονες». Καλύτερα ή χειρότερα, δεν θα σας πω εγώ αλλά θα το καταλάβετε μόνοι σας διαβάζοντας το κείμενο ως το τέλος…
»H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας… Δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και… μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπευθύνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν «έτρεχε τίποτα». Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξίδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα – μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Τότε, το κρυφτό ήταν «υπερπαραγωγή»: ξεκινούσε απόγευμα, αφού είχες διαβάσει και σε άφηνε η μαμά να βγεις στη γειτονιά, και τελείωνε μαζί με τις ειδήσεις της ΕΡΤ, στις 10 το βράδυ!
Παίζαμε ποδόσφαιρο ατελείωτες ώρες… Χάσαμε χιλιάδες μπάλες. Άσε που όλοι είχαμε τα γόνατά μας καταχτυπημένα, αλλά δεν μας ένοιαζε! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους… βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P>!!!!!
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί….»

Ἐκμυστήρευση

Ἐκμυστήρευση

Κι μιὰ μέρα θέλω νὰ γράψουν στὸν τάφο μου: ἔζησε στὰ σύνορα

μιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας καὶ πέθανε γιὰ πράγματα μακρινὰ ποὺ

……εἶδε κάποτε σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο."

Τάσος Λειβαδίτης, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Τὰ χειρόγραφά του φθινοπώρου (1990)

e-atakes: "ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟ...

e-atakes: "ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟ...: Γεωργία Βασιλειάδου "Θεία από το Σικάγο" Ρωτάει τον αδερφό της : «Ααααχ πως το λέτε εσείς εδώ, γιατί ξεχνάω και πως το λέμε εμε...

Ήρθαν ντυμένοι φίλοι (Άξιον Εστί) - Οδυσσέας Ελύτης

Ήρθαν ντυμένοι φίλοι (Άξιον Εστί) - Οδυσσέας Ελύτης

Θεριά οι ανθρώποι,

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν… Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν. (Βαρναλης από το “Οι Πόνοι της Παναγίας”)

PreviousNext

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΦΙΛΕ
«Όταν η ανθρώπινη ευτυχία ανεβαίνει ψηλά, προκαλεί τους κεραυνούς να τη χτυπήσουν. Όσο πιο μεγάλος και άξιος αναδεικνύεται ένας άνθρωπος, τόσο πιο εύκολα τον βρίσκει το βέλος της επίκρισης και της κακολογίας. Οι νάνοι φυσικά δίνουν πολύ πιο δύσκολα στόχο», είχε γράψει ο μεγάλος Γερμανός ποιητής και συγγραφέας Χάιντριχ Χάινε.

Οι λόγοι αυτοί έχουν μια διαχρονικότητα, αλλά στην εποχή μας αποκτούν μια ιδιάζουσα επικαιρότητα. Γιατί άραγε;

H Μεγάλη Παρασκευή στο χωριό μου

H Μεγάλη Παρασκευή στο χωριό μου

(Σπαρτιά Κεφαλληνίας)

                                                                 «εις μνημόσυνον αιώνιον)

Μεγαλοβδομάδα στο χωριό μου, τα Σπαρτιά.

Και η εβδομάδα αυτή έχει τις ίδιες ήμερες και ώρες με όλες τις άλλες του χρόνου. Σ' ένα σταθερό τυπικό επί δυο χιλιάδες και πλέον χρόνια «ερχόμενος ό Κύριος έπί τό έκούσιον πάθος», κατά την υμνολογία μας, ακολουθείται από όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Εκλεκτό μοσχοθυμίαμα ρόδου, καθαρό αγνό μελισσοκέρι, ακοίμητα καντήλια, γλυκόφθογγες καμπάνες της Παναγίας στου χωρίου μας, καλούν σε θερμή, κατανυκτική προσευχή, σε χαρμολυπικές ψαλμωδίες, σ' ευαγγελικές περικοπές, πού μαστιγώνουν αλύπητα τη φαρισαϊκή υποκρισία, μ’ εκείνα τα φοβερά «ούαί» και μιλούν ωραία για ύψοποιό ταπείνωση, για θυσιαστική διακονία, για συσταύρωση, συνταφή καί συνανάσταση με τον Σταυροναστηθέντα Χριστό και Λυτρωτή του κόσμου.

Το μεγαλοβδόμαδο είναι νηφάλιο, ατάραχο, μυστικό, σε οδηγεί σε χρήσιμη ένδοσκαφή, σε απαραίτητη αυτογνωσία, σε αυτοπαρατήρηση,η παράδοση είναι αυστηρή και δεν σε αφήνει να λοξοδρομήσεις στο περιθώριο.

Από μικρό παιδί με την παρακίνηση τής γιαγιάς μου (που σύμφωνα με τη παράδοση ήθελε μπορώ να πω αξίωνε να  την φωνάζω «νόνα»[i])έπρεπε να σπεύσω στο καλανάρχο[ii]τής Παναγίας[iii] να λάβω μέρος ,σαν  «αναγνώστης»[iv]  αρχικά αλλά και σαν ασκούμενος ψάλτης στις Ιερές Ακολουθίες τής Μεγάλης Εβδομάδος. Η παρουσία μου στο ναό ήταν συνεχής σ’ όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα  και γίνονταν με δική μου επιθυμία  και συμμετοχή .

Πανδαισία ψυχής θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη Μεγάλη εβδομάδα στο χωριό μου ,οι παιδικές μνήμες και η αγάπη στην Εκκλησία αλλά και η συμμετοχή στις ακολουθίες ,έγιναν βίωμα έτσι που μέχρι σήμερα  ,μου είναι σχεδόν αδύνατον να  μην συμμετάσχω  ενεργά στη  εκκλησιαστική ζωή ,όπου κι’ αν βρίσκομαι ,αν και προσπαθώ να παίζω τον όμορφο ρόλο τού «Πασχαλιάτικου ψάλτη»[v] στη εκκλησία του χωριού μου « Η Παναγία μας»[vi],έτσι τη λέμε ακόμα την καινούργια εκκλησία του χωρίου μας, μετά τη λαίλαπα των σεισμών του 1952,ο τόπος που συνέβαιναν και συμβαίνουν τα πιο σημαντικά γεγονότα του χωριού μας. Η εκκλησία του χωριού μας είναι αφιερωμένη στη Παναγία μας,«την Μητέρα του Θεού και των Ανθρώπων» Χαρά να την αντικρίσεις ,ευχαρίστηση να την επικαλείσαι Ευλογία να την επισκέπτεσαι. Είναι ο τόπος ,το σημείο αναφοράς του χωρίου μας, ένας περίλαμπρος ναός μ ένα θαυμάσιο αρχαίο τέμπλο με υπέροχες εικόνες ,που χτίσθηκε με τη γενναία συνεισφορά των χωριανών μας.  Ο ναός αυτός υπήρξε πάντοτε τόπος μυσταγωγίας και άφθαστης χριστιανικής ορθόδοξης τελετουργίας, με πρωταγωνιστή-μύστη τον μακαρίτη τον παπά Διονύση τον Γαρμπή ,που διακόνησε σαν εφημέριος του χωριού μας πάνω από σαράντα χρόνια.[vii]μέχρις ότου η Παναγία τον κάλεσε, πλήρη ημερών, σε άλλο Περιβόλι να συνεχίσει τη διακονία Της.

 Αν κάποιος είχε την τύχη να παρακολουθήσει  ποτέ τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας  στο χωριό μας τότε θα πρέπει να του έχουν μείνει αξέχαστα ερμηνευμένα από τον παπά Διονύση τόσον ο ύμνος της Κασσιανής [viii],όσο και η ακολουθία των Παθών, όπου η καλλίφωνος συμμετοχή του στις Ακολουθίες της Μ. Εβδομάδος προσέδιδε ένα ιδιαίτερο χρώμα.

         Η  Μεγάλη Παρασκευή [ix] ,είναι μια  Μεγάλη Μέρα για όλους τούς Χριστιανούς  που επιμένουν να τηρούν τις παραδόσεις  και τα ήθη και τα έθιμα τού τόπου. Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η μέρα που το κυρίαρχο σημείο της είναι προσδοκία της Αναστάσεως, είναι η μέρα που στο νου μας έρχονται έντονα οι μνήμες των κεκοιμημένων προσφιλών μας .

 Σ’ όλα  αυτά τα χρόνια που πέρασαν η Μεγάλη Παρασκευή στο χωριό μου  είχε κάτι το ξεχωριστό ,αφού ήταν η  μόνη μέρα που ακόμα και οι λεγόμενοι «αλιβάνιστοι» [x] πήγαιναν στη εκκλησία ,φορώντας  μάλιστα «τα  καλά »τους ρούχα .

Η Μεγάλη Παρασκευή[xi]άρχιζε στο χωριό μας  και συνεχίζονταν όλη  τη μέρα με την «πένθιμη κωδωνοκρουσία».[xii] Η προσέλευση στη εκκλησία του χωρίου ήταν καθολική τα λιγοστά καταστήματα καθ’ όλη τη διάρκεια της Ακολουθίας παρέμεναν κλειστά .Ολόκληρη η οικογένεια προσήρχετο στο ναό και με ευλάβεια παρακολουθούσε τη Ακολουθία των Μ.Ωρών ,την Αποκαθήλωση και στη συνέχεια την  περιγραφομένη τελετή.

Το πρωινό της Μεγάλης Παρασκευής και καθ’ όλη τη διάρκεια της Ακολουθίας  των «Μεγάλων Ωρών» ,έβλεπες  σιγά-σιγά  να συγκεντρώνεται μέγα πλήθος στην Εκκλησία που με κατάνυξη παρακολουθούσε την Ακολουθία ευλαβικά και με μεγάλη συμμετοχή, από τα Προσευχητάρια  που κρατούσαν κυρίως οι γυναίκες και τα μικρά παιδιά. Μεγάλη στιγμή της Ακολουθίας ήταν πάντοτε και μέχρι σήμερα η κατά την «ενάτη ώρα» η ενώπιον του Εσταυρωμένου  προσέλευση του ψάλτου , ο οποίος γονυκλινής απηγγειλε  σε ήχο πλάγιο του δευτέρου «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…»ολόκληρο το εκκλησίασμα με κατάνυξη παρακολουθούσε στη ίδια στάση τη τελετή.

Κατά την προσέλευση στην Εκκλησία ,οι περισσότεροι προσκυνούσαν το Εσταυρωμένο  και έσπευδαν ,στη αριστερή θύρα τού Ιερού και  παρέδιδαν στο Ιερέα   μικρό σημείωμα με τα  ονόματα των πεθαμένων προσφιλών τους  προκειμένου να  χρησιμοποιηθούν στη ακόλουθη ειδική τελετή .

Μετά το πέρας τής Ακολουθίας των Μεγάλων Ωρών  και του Εσπερινού  τής Μεγάλη Παρασκευής  κατά τον οποίον γίνεται η «Αποκαθήλωση»  επακολουθεί η ακόλουθη θαυμαστή κατ’ εμένα  τελετή.

Μετά την απόλυση τού Εσπερινού τής Μ Παρασκευής ,ο ιερέας  εισέρχεται μόνος  στο Ιερό ,όπου κλείνει και τις τρεις  Θύρες

Γίνεται σαφές ότι καθ’ όλη την διάρκεια της τελετής ουδείς εισέρχεται στο Ιερό του Ναού .

 Ο ψάλτης ψέλνει αργά  σε ήχο πλάγιο α’ το ακόλουθο:

 «Το ήλιον κρύψαντα  τάς ιδίας ακτίνας και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν τώ του Σωτήρος  θανάτω,ο Ιωσήφ θεασάμενος προσήλθε τώ Πιλάτώ  και καθικετεύει λέγων. Δός μοι τούτον τον ξένον,τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωσθέντα  εν κόσμω ,όν ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ών ξένον.δός μοι τούτον τον ξένον ,όν ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον. δός μοι τούτον τον ξένον ,όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους. δός μοι τούτον τον ξένον ,όν Εβραίοι τώ φθόνω απεξένωσαν κόσμω .δός μοι τούτον τον ξένον ,ίνα κρύψω  έν τάφω ,ός ως ο ξένος ούκ έχει τήννκεφαλήν πού κλίνη. δός μοι τούτον τον ξένον ,όν η Μήτηρ  καθορώσα νεκρωθέντα εβόα

.Ω Υιέ και Θεέ μου ,εί και τά σπλάχνα τιτρώσκομαι ,και καρδίαν σπαράττομαι ,νεκρόν σε καθορώσα ,αλλά τη σή Ανασταάσει θαρρούσα μεγαλύνω.και τούτοις τοίνυν τοίς λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων ,λαμβάνει του Σωτήρος το Σώμα ,ό και φόβω ,εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη ,κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι ζωήν τήνν αιώνιον ,και το μέγα έλεος»,ενώ  στο προ τού Ιερού τού Ναού χώρο συγκεντρώνονται και γονατίζουν  με αναμμένα κεράκια στα χέρια  τα παιδιά τού χωριού, πίσω τους στέκουν οι γονείς τους ,στη εκκλησία εκείνη την ώρα βρίσκεται το σύνολο σχεδόν τού πληθυσμού τού χωριού ,ακόμα προσέρχονται   και άνθρωποι πολλής μεγάλης ηλικίας που λόγω ασθενειών αδυνατούν να λάβουν μέρος σε άλλες Ακολουθίες η Μυστήρια.

Ακολουθεί κατανυκτική σιωπή στο πλήθος  καθ’ όλη την διάρκεια της ψαλτικής ,μετά το πέρας  της ψαλτικής τού ανωτέρω    εξέρχεται ο ιερεύς φέρων πλήρη ιερατική στολή   κρατά στα χέρια του τα «Τίμια Δώρα»  και κάμνει μικρή δέηση υπέρ υγείας  και ακολουθεί αμέσως μετά ευχή «υπερ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων δούλων τού Θεού » και αρχίζει να μνημονεύει τούς κεκοιμημένους Αρχιερείς του νησιού, τους κεκοιμημένους προκατόχους του ιερείς τού χωριού ,τούς κεκοιμημένους μοναχούς και ακολουθεί η μνημόνευση κατά οικογένεια  όλων εκείνων που από αιώνων  έχουν αποδημήσει εις «αιωνίους μονάς»  .

Η σκηνή είναι ιδιαιτέρως συγκινητική  και εξαιρετικά συμβολική .

Νομίζω ότι Ορθόδοξη Θεολογία δεν θα μπορούσε ν’αποδόσει με καλύτερο και παραστατικότερο τρόπο την έννοια της «Εκκλησίας» δηλαδή του συνόλου των πιστών ζώντων και των ψυχών των  κεκοιμημένων .

Εκείνη την στιγμή μέσα στο Ναό βρίσκεται ολόκληρος ο πληθυσμός τού χωριού μας  ,μπροστά στη Αγία Πύλη  βρίσκονται  τα παιδιά .η ελπίδα τού χωριού το αύριο του τόπου ,πίσω τους οι γονείς τους και ο ιερέας μνημονεύει όλους τούς πεθαμένους χωριανούς .Εκείνη την στιγμή ,είναι η μοναδική σ’ ολόκληρη την εκκλησιαστική ζωή τού χωριού μας ,η αληθινή «ζώσα εκκλησία» είναι πραγματικότητα. Διότι  μέσα στη εκκλησιά τού χωριού μας την ώρα τού παράδοξου αυτού ομαδικού μνημόσυνου , βρίσκεται ολόκληρο το χωριό ,τα  παιδιά  ,το μέλλον τού τόπου ,οι γονείς, οι γέροντες  και «οι ψυχές των από αιώνων κεκοιμημένων »

Η παράδοση αυτή τηρείται απαρέγκλιτα όσα χρόνια θυμούμαι τον εαυτό μου  και όπως μου έλεγαν και οι προγενέστεροι ετηρείτο σχεδόν αποκλειστικά στο χωριό μας.

Ελπίζω να συνεχισθεί εις αιώνα αιώνος.

Μετά το πέρας του μνημόσυνου και μόνον τα  τελευταία χρόνια ο ιερέας με επιθυμία των χωριανών  και μίμηση  συμβαινόντων αλλού ,μεταβαίνει στο νεκροταφείο και προβαίνει  σε «τρισάγιο» επί των τάφων .

Το βράδυ τής Μεγάλης Παρασκευής  κατά  τη  περιφορά τού Επιταφίου  τα βήματα μας οδηγούνται στο νεκροταφείο τού χωρίου μας ,όπου πέραν από τα προβλεπόμενα «εγκώμια» με μεγάλη συγκίνηση ψάλλουμε : 

«Και των κεκοιμημένων  ανάστησον Θεέ μου εν δόξει όταν έλθεις»  

Νά γνωρίζουμε καλά πώς πάντα ή Μεγάλη Παρασκευή είναι πριν τό Πάσχα. Από τις τρύπες του σταυρού φαίνεται το φως του Κενού Μνημείου. Ή χαρμολύπη, το χαροποιόν πένθος, ή σιγή, ή ταπεινή δέηση και η κατάνυξη χαρακτηρίζουν τη Μεγάλη Εβδομάδα .

Μιλάει ο τόπος μας;

Αναντίρρητα μιλάει.

Μάλιστα λέει και πολλά «ο δε έχων ώτα ακούειν ακουέτω».

Γύρισα τα δρομάκια του χωρίου μου  μετά τη Αποκαθήλωση που καναμε με τον  Γέροντα-παπά Γεράσιμο Κουτρουλομουσιώτη τον Φωκα,τον αγαπημενο συμαθητή και Πρωτοσυγγελο της Μητροπολης μας και έφθασα ακούσια σχεδόν στο κοιμητήρι ανάμεσα στα μνήματα, έσπευσα ευλαβικός προσκυνητής να επισκεφθώ τους κεκοιμημένους προσφιλείς μου να ευπρεπίσω τους τάφους τους  και να προσευχηθώ στη ιερή μνήμη τους.

Εκεί βρήκα πολλούς χωριανούς να επιτελούν το ίδιο καθήκον στους προσφιλείς μας .

Πολύς ο πόνος .

Περπάτησα ,αφουγκράστηκα, άκουσα ,

βουβοί τόποι  πουθενά δεν υπάρχουνε,

κουφοί άνθρωποι μονάχα

Φέτος ,όπως και κάθε χρόνο το ίδιο βράδυ ξαναβρέθηκα συνοδεύοντας το Επιτάφιο της Παναγίας μας στο νεκροταφείο μετά τη δέηση έμεινα λίγο πίσω απ’ τη πομπή κι έσπευσα στο μνήμα της μάνας και της νόνας μου και τους έψαλα σιγά- σιγά όπως πάντα :

«Αί γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι Χριστέ μου»

 Η πομπή απομακρύνθηκε ….και βρέθηκα μόνος στο κοιμητήρι βουρκωμένος απ τη συγκίνηση για την  ανάμνηση αυτών που λείπουν μακριά μας, βουρκωμένος  γιατί πέραν απ΄ τους ανθρώπους που έφυγαν ,έχει φύγει και ένα κομμάτι απ ΄τη μαγεία των Ημερών γιατί  ο τόπος μας όχι μόνο μιλάει σ’ αυτούς που θέλουν ν’ ακούσουν τη φωνή του, αλλά ρυθμίζει και  τη ζωή των κατοίκων του.

 Πολύς ο κόσμος σήμερα στη ακολουθία του Επιταφίου ,λιγόστεψαν όμως  οι αυτοσχέδιοι ψάλτες των εγκωμίων,η  φωνή μας κρύφτηκε από τη μουσική που  Τον συνόδεψε.

«Πώς σε κηδεύσω Θέε  μου…»

Αν θέλει ο Θεός ας διατηρήσουμε τη παράδοση του τόπου μας ,είναι ένα καλό μνημόσυνο σ αυτούς που τόσο πολύ μας αγάπησαν.

«Αιωνία η μνήμη αυτών »

---

[i] Η γιαγιά στα Ιταλικά .

[ii] Ο καλανάρχος είναι το ειδικό αναλόγιο στο οποίο τοποθετούν οι ψάλτες τα ιερά βιβλία (το
Ψαλτήρι, τα Mηναια την Παρακλητική κλπ)και κατ’ επέκταση είναι ο χώρος οπου ψάλλουν οι ψάλτες στην εκκλησία ,όπου βρίσκονται και τα καθίσματα ( στασίδια) τους

[iii] Τού Ιερού Ναού τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου Σπαρτιών

[iv] ΑΝΑΓΝΏΣΤΗΣ είναι εκείνος που εκτελεί το λειτούργημα της αναγνώσεως των ιερών κειμένων που δεν ψάλλοντα στις ιερές Ακολουθίες

[v] Δανείζομαι τον τίτλο από το σχετικό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

[vi] Μικρό παιδάκι έμαθα από τη νόνα μου ,ότι «Η Παναγία μας» είναι τόπος λατρείας τόπος που αποδίδεται η ιδιαίτερη αγάπη μας τόσο στη Μητέρα του Κυρίου όσο και στον συγκεκριμένο ναό ,αλλά και συναντήσεως  των χωριανών μας στις μεγάλες στιγμές της ζωής τους και στις μεγάλες μέρες της Χριστιανοσύνης. Από μικρό παιδί διατηρώ την άσβεστη επιθυμία να βρίσκομαι εκεί στη κορύφωση της Χριστιανικής λατρείας που είναι οι ημέρες της Μ .Εβδομάδος.

[vii] αιωνία του η μνήμη

[viii]Ψάλλεται στον Όρθρο της Μ .Τετάρτης(Μ. Τρίτη εσπέρας) σε  ήχο πλάγιο του τετάρτου «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σήν αισθομένη θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη  μύρα σοι προ του ενταφιασμού  κομίζει …κλπ»

[ix] Επιτελούμε τα άγια και φρικτά Πάθη του Κυρίου μας

[x] Αυτοί που ποτέ  δεν πήγαιναν στη Εκκλησία ,με μοναδική εξαίρεση τη Μ Παρασκευή και σε περίπτωση κηδείας συγχωριανού τους

[xi] Η Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών  άρχιζε στις 8 πμ και στη συνέχεια ακολουθούσε ο Εσπερινός ,όπου διεξήγετο «η Αποκαθήλωση».Ιδιαίτερα σημαντικό στην Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών  είναι η από τον Αναγνώστη ,ενώπιον του Εσταυρωμένου απαγγελία του «Σήμερον Κρεμάται» στην «ενάτη ώρα»

[xii]Καθ’ όλη την διάρκεια της Μ. Παρασκευής διεξάγεται  η λεγόμενη «πένθιμη κωδωνοκρουσία»,δηλαδή το κτύπημα της καμπάνας με ειδικό αργό τρόπο  που δεικνύει «πένθος» 

Τρίτη, 23 Απριλίου 2013

ΤΟ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΟ «ΚΡΑΤΟΣ» ΤΗΣ ΜΑΝΩΛΑΔΑΣ-ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ.

 ΤΟ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΟ «ΚΡΑΤΟΣ»  ΤΗΣ ΜΑΝΩΛΑΔΑΣ-ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ.

«Οι φράουλες στην Ηλεία, ο “κόκκινος χρυσός” της Μανωλάδας και της Βάρδας, κρύβει ανθρώπους πρωτοπόρους αναπτύχθηκε εκστατικά », έλεγε κάποιος επίσημος .

Εκεί λοιπόν έγιναν τα σκλαβοχώραφα που αποκαλύφθηκαν στον κόσμο και  βάφτηκαν  με το αθώο  αίμα των θυμάτων,  για να ντραπούμε τελικά  όλοι μας.

 Εκεί ήταν το πραγματικό  θύμα  «Ο αληθινός Χριστός περπατάει και αγωνίζεται μαζί με τους ανθρώπους», που λέει κι ο Καζαντζάκης .

 Εξοπλισμένοι με τρόπο που παραπέμπει στην εποχή της δουλείας στις φυτείες της Αμερικής ήταν οι «ανθρωποφύλακες», που πυροβόλησαν περίπου 200 μετανάστες από το Μπαγκλαντές, τραυματίζοντας 28 από αυτούς, επειδή διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους.

 Αλήθεια «και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και με αισθήματα»  και ζούμε σε μια Χώρα που διεκδικεί για τους πολίτες της  Ανθρώπινα Δικαιώματα,  αλλά σ’ αυτήν   υπάρχουν ακόμη  δούλοι!!!!!

Δεν μπορούσα να φαντασθώ πως δίπλα σ΄ αυτούς που αγωνίζονται , «σαν σύγχρονοι δούλοι» για ένα κομμάτι ψωμί ,υπάρχουν και  «ανθρωποφύλακες» που δεν διστάζουν να στρέψουν ναι  τα όπλα στο ν αδύναμο συνάνθρωπο τους.

Αυτές οι κτηνώδεις ενέργειες στοχεύουν στο σπάσιμο κάθε έννοιας ηθικής ή δικαίου σε αδύναμους φτωχούς και  πονεμένους ανθρώπους ,αλλά και σε σ’ όλους μας που θέλουμε να πιστεύουμε πως ζούμε σε μια κοινωνία, με Αξιοπρέπεια .

 Πώς μπορούσα να φαντασθώ πως υπάρχει ένα ακόμα « θλιβερό και επώδυνο ταξίδι στην φρίκη…», δίπλα μας.

Είναι πόνος καρδιάς, πως η τοπική κοινωνία βίωνε τον βιασμό του ανθρωπισμού μας ,χωρίς να αντιδράσει.

Έτσι λοιπόν γίναμε «θηρία» οι άνθρωποι, μπροστά στο κέρδος και έτσι  περιφρονούμε αδίστακτα την ανθρώπινη ζωή κι αξιοπρέπεια.

 Οι  πάσης φύσεως Αρχές του Τόπου ,δεν άκουγαν, δεν έβλεπαν, δεν  ασκούσαν τα καθήκοντα τους, σιωπούσαν, όλοι στη Μανωλάδα .Γι’ αυτούς δεν μιλάει κανείς ,ούτε για το Συνταγματικό «καθήκον» που έχουν να προστατεύουν την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ.

 Μια σιωπή θανάτου.

Υπήρχαν άραγε κάποιοι  που  προειδοποιούσαν και ποιοι κώφευαν;

Φοβήθηκαν κάποιοι  να πάρουν αποφάσεις: και  οι αρμόδιοι και άφησαν τη βραδυφλεγή βόμβα  εξελιχθεί σε σύγχρονη τραγωδία;

 Όλοι όμως  ήξεραν  και όλοι σιωπούσαν ,αφού η τραγική ιστορία επαναλαμβάνεται,  τον περασμένο Αύγουστο, λέγεται ότι  ένας από τους θύτες , είχε διαπληκτιστεί και πάλι με αλλοδαπούς εργάτες, γιατί δεν τους πλήρωναν. Όταν ένας Αιγύπτιος εργάτης προσπάθησε να σταματήσει το αυτοκίνητο, με το οποίο επιχείρησαν να φύγουν, δύο Έλληνες  που επέβαιναν στο όχημα έκλεισαν το παράθυρο πιάνοντας το χέρι του μετανάστη και τον έσυραν για αρκετή απόσταση με αποτέλεσμα να τραυματιστεί.        

 Ελάχιστα πράγματα, από όσα συμβαίνουν στους χώρους της σύγχρονης σκλαβιάς , έρχονται στην επιφάνεια –κι αυτό αν τα χαλάσουν στο μοίρασμα και αλληλοκαρφωθούν οι ανθρωποφύλακες,  ή συμβούν αιματηρά επεισόδια - για όλο αυτό το αλισβερίσι, που οδηγεί  τους σκλάβους  στον θάνατο –αργό ή ακαριαίο δεν έχει και τόση σημασία- και τους αφεντάδες  τους  να θησαυρίζουν αλλά και την κοινωνία μας στη ηθική σήψη και παρακμή . Το «κράτος της Μανωλάδας» , επιβάλλεται, να τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα...κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα  σ’ όλη τη Χώρα  να σταματήσει ΤΩΡΑ  η διαρκής  ασύδοτη εκμετάλλευση ανυπεράσπιστων μεταναστών και όχι μόνο , που αναζητούν λίγα ψίχουλα επιβίωσης, από μερικές δεκάδες θρασύτατους  αλήτες , με την ανοχή και της τοπικής κοινωνίας, αλλά και της λεγομένης  κρατικής  εξουσίας.

Ευτυχώς η Αθήνα ευαισθητοποιήθηκε, ελπίζουμε να γίνει το  κεντρικό ζήτημα  η αντιμετώπιση αυτής της κρίσης αξιών.

Άλλωστε, εμείς οι Έλληνες και οι μετανάστες «Μπορεί να έχουμε έρθει όλοι με διαφορετικά καράβια, αλλά είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα τώρα.» είπε ο μάρτυρας:  Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

20/4/2013

Μικέλης Μαφρέδας: «Αποχαιρετισμός στον Ούγκο Τσάβες»

Μικέλης Μαφρέδας: «Αποχαιρετισμός στον Ούγκο Τσάβες»

• Εκτύπωση 
• E-mail

Άρθρο του Μικέλη Μαφρέδα
Προέδρου Τοπικής Κοινότητας Σπαρτιών

Αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια για τον αριστερό ηγέτη της Μπολιβαριανής Επαναστατικής Διαδικασίας στην Βενεζουέλα.

Ένας φτωχός μιγάς που έδωσε στον λαό του αυτοπεποίθηση αξιοπρέπεια και ελπίδα, ενώ βοήθησε στην αλλαγή του πολιτικού προσανατολισμού στην περιοχή της κεντρικής Νότιας Αμερικής και της Καραϊβικής. Κέρδισε την υποστήριξη των πλατιών λαίκών μαζών της χώρας του έχοντας απέναντί του την διεφθαρμένη αστική τάξη και οικονομική ολιγαρχία της πατρίδας τους, τους «Γκρίγκος» (Βοριαμερικανούς και τους δυτικούς συμμάχους τους), αλλά και τις πολυεθνικές του πετρελαίου που είχαν μάθει να ληστεύουν τον πλούτο της χώρας του και να βυθίζουν σε απίστευτη φτώχεια εκατομμύρια ανθρώπους.

Έχοντας πρότυπο τον ηγέτη της Ανεξαρτησίας Σιμόν Μπολιβάρ, απέφυγε λάθη του Αλιέντε αφού προήρχετο από τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων και ήξερε τις κακοτοπιές του στρατιωτικού κατεστημένου. Πήρε μέτρα για την καθημερινότητα των φτωχών, ενώ η στρατηγική συμμαχία με την Κούβα επέτρεψε την μαζική είσοδο στην χώρα του δεκάδων χιλιάδων Κουβανών γιατρών, παιδιάτρων, νοσηλευτών , δασκάλων, γεωπόνων, τεχνικών κλπ.

Η Κούβα ως αντάλλαγμα προμηθεύεται πετρέλαιο σε χαμηλή τιμή. Αφού προχώρησε σε αγροτική μεταρρύθμιση και αναδιανομή γης, εφάρμοσε κοινωνικά προγράμματα. Στην υγεία 14.000 Κουβανοί γιατροί βρίσκονται και στο τελευταίο χωριό και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εκεί που δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου. Δωρεάν κατοικίες στους φτωχούς, πρόγραμμα δωρεάν σίτισης, φτηνά κρατικά παντοπωλεία , δωρεάν πρόσβαση στην εκπαίδευση όλων των κατοίκων. Μεγάλα έργα ύδρευσης. Παρόλο που η Βενεζουέλα έχει τεράστιο υδροφόρο πλούτο, σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δεν υπήρχε καθαρό πόσιμο νερό και πολλά άλλα προγράμματα.

Η απώλεια είναι μεγάλη, αλλά ο σπόρος που έσπειρε έχει φυτρώσει και θα συνεχίσει να δίνει καρπούς.
Είναι νομοτελειακό ότι θα έρθουν και άλλοι Τσάβες που πιστεύουν σε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Πιστεύω πως ο Νίκολα Μαντούρο, θα συνεχίσει το έργο του. Θέλω επίσης να πω σε αυτούς που τον αναφέρουν ως αμφιλεγόμενο, πως είχε συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση και ήταν αποτελεσματικός. Λάθη και ανεπάρκειες πάντα υπάρχουν.

Υ.Γ.: Στο χθεσινό «Έθνος» ο γνωστός κονδυλοφόρος του συστήματος και του Μνημονίου Παντελής Καψής, έγραψε ότι ο Τσάβες ήταν πολιτικός από το παρελθόν, ενώ ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ Παπαδόπουλος ειρωνεύτηκε δηλώσεις που έγιναν για τον Ούγκο Τσάβες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο αυτοί κύριοι υπέρμαχοι του Μνημονίου της εξαθλίωσης του λαού μας, έχουν ως συνεργάτη τον Εμίρη του Κατάρ και τις επενδύσεις του. Μας κρύβουν όμως ότι στο Κατάρ, υπάρχει σκληρή αυταρχική διακυβέρνηση, δεν έχουν γίνει ποτέ εκλογές και ο Εμίρης Κυβερνάει με κληρονομικό δίκαιο, ενώ ο Ούγκο Τσάβες κέρδισε 14 εκλογικές αναμετρήσεις στην πατρίδα του.

Την ωραιότητα της παρθενίας σου

http://youtu.be/eFrLd0MSIYU

 Ο πιλότος ενός εκ των ελικοπτέρων που πήγαν στα Ίμια αποκαλύπτει τι συνέβη πραγματικά!

Ο κ. Νεκτάριος Μεταξάκης, Αξιωματικός ΠΝ ε.α.- Πιλότος Eλικοπτέρου, “ανοίγει” την καρδιά του αποκλειστικά στο CretePlus.gr “ξυπνά” μνήμες από την επιχείρηση στα Ίμια το 1996, αποκαλύπτει άγνωστες λεπτομέρειες για το τι είχε συμβεί τότε και αποτίει φόρο τιμής στους ήρωες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα!

Διαβάστε αποκλειστικά στο CretePlus.gr το άρθρο του κ. Μεταξάκη με τίτλο: "ΙΜΙΑ 1996: ΜΙΑ ΜΝΗΜΗ – ΠΟΛΛΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ"

Στη δύσκολη αυτή περίοδο που η πατρίδα μας δέχεται επιθέσεις σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο θέλω να αποδώσω φόρο τιμής και μνήμης στους τρεις συναδέλφους μου τον Χριστόδουλο Καραθανάση, τον Παναγιώτη Βλαχάκο και τον Έκτορα Γιαλοψό που έδωσαν ότι σημαντικότερο είχαν για την Ελλάδα, τη ζωή τους. Ήταν τιμή μου που τους γνώρισα και συνυπηρέτησα μαζί τους. Μετά από 16 χρόνια θα προσπαθήσω με πόνο ψυχής να συντάξω ό,τι έχει απομείνει στη μνήμη μου και να το αφηγηθώ.

Τα Χριστούγεννα του 1995 είχε προσαράξει σε ύφαλο το τουρκικό φορτηγό πλοίο Φιγκέν Ακάτ και κάλεσε βοήθεια (εξέπεμψε S.O.S.). Έσπευσε ρυμουλκό από την Κάλυμνο για να το αποκολλήσει, αλλά ο πλοίαρχος αρνήθηκε, υποστηρίζοντας ότι βρισκόταν σε τουρκική περιοχή και άρα οι τουρκικές αρχές είχαν την αρμοδιότητα να του προσφέρουν βοήθεια.

Στις 25 Ιανουαρίου 1996 ο τότε δήμαρχος Καλύμνου ύψωσε την ελληνική σημαία στα Ίμια, φοβούμενος ότι η Τουρκία θα εγείρει εδαφικές αξιώσεις στην περιοχή. Τον συνόδευσαν μάλιστα ο αστυνομικός διευθυντής Καλύμνου, ένας ιερέα και δύο πολίτες.

Τα τουρκικά τηλεοπτικά κανάλια μετέδωσαν εικόνες με την ελληνική σημαία υψωμένη στα Ίμια, κάτι που προκάλεσε σάλο στην κοινή γνώμη της Τουρκίας. Δύο δημοσιογράφοι της εφημερίδας Χουριέτ, μετέβησαν με ελικόπτερο στη Μεγάλη Ίμια, υπέστειλαν την ελληνική σημαία και ύψωσαν την τουρκική σημαία. Η επιχείρηση των δημοσιογράφων βιντεοσκοπήθηκε και προβλήθηκε από το τηλεοπτικό κανάλι που ανήκει στη Χουριέτ. 

Στις 28 Ιανουαρίου το περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού «Αντωνίου» κατέβασε την τούρκικη σημαία και ύψωσε ξανά την Ελληνική. Επίσης το βράδυ της 28ης Ιανουαρίου, Έλληνες βατραχάνθρωποι αποβιβάστηκαν στη Μεγάλη Ίμια χωρίς να τους αντιληφθούν τα παραπλέοντα εκεί Τουρκικά πολεμικά. Το γεγονός αυτό πήρε σημαντικές διαστάσεις. Σύντομα, ελληνικά και τουρκικά πολεμικά πλοία και ακταιωροί (σκάφη του Λιμενικού Σώματος και της Τουρκικής Ακτοφυλακής) κινήθηκαν στην περιοχή.

Ήταν 29 Ιανουαρίου ήμουν αξιωματικός στην άσκηση επί χάρτου «Αλέξανδρος». Η εικονική άσκηση των Ενόπλων Δυνάμεων εξελισσόταν με σήματα και αλληλογραφία μεταξύ των μονάδων πάνω σε υποθετικά σενάρια εμπλοκής με την Τουρκία στο ανατολικό Αιγαίο αλλά και στο χερσαίο τμήμα του Έβρου. Κανένας δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι θα εξελισσόταν παράλληλα ένα θερμό επεισόδιο που οδηγούσε σε Ελληνοτουρκική σύρραξη. Τα ΜΜΕ της Ελλάδας και της Τουρκίας προκατέβαλαν τα γεγονότα με τον εντονότερο τρόπο, μεγεθύνοντας τα, για να κερδίσουν εντυπώσεις και ακροαματικότητα. Εμείς μέχρι τότε στην Διοίκηση Ελικοπτέρων δεν πιστεύαμε στην τροπή και εξέλιξη που θα έπαιρναν. Οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν μεταξύ μας, χωρίς να φανταστούμε τι θα ακολουθούσε.

Υπενθυμίζεται ότι αυτή την περίοδο είχε αναλάβει πρωθυπουργός της Ελλάδας δέκα μέρες πριν ο Κωνσταντίνος Σημίτης, λόγω ασθενείας του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος, υπουργός Εθνικής Αμύνης ο Γ. Αρσένης και Αρχηγός ΓΕΕΘΑ ο ναύαρχος Χ. Λυμπέρης. Στην άλλη πλευρά πρωθυπουργός της Τουρκίας ήταν η Τανσού Τσιλέρ και υπουργός Εξωτερικών ο Ονούρ Οϊμέν.

Το απόγευμα της 29ης Ιανουαρίου ξεκίνησε η έξοδος του στόλου και η ανάπτυξή του στο Ανατολικό Αιγαίο. Κατόπιν εντολής κλήθηκε το πλήρωμα του Ε/Π ΠΝ 21 που θα πέταγε στις 30 Ιανουαρίου το πρωί στη φρεγάτα Ναβαρίνο που έπλεε στην περιοχή του ανατολικού Αιγαίου. Οι έμπειροι αυτοί χειριστές δήλωσαν κώλυμα και έπρεπε να κληθούν άλλοι. Έτσι κατέληξαν στο μοιραίο πλήρωμα. Μάλιστα προσφέρθηκα και εγώ ο ίδιος να συμμετάσχω στο πλήρωμα για τη Φ/Γ Ναβαρίνο αλλά μου το αρνήθηκαν γιατί ήμουν κατά δύο σχολεία νεότερος συγκυβερνήτης στον τύπο από τον Τάκη το Βλαχάκο και επιπροσθέτως ήμουν και Αξιωματικός Φυλακής στην άσκηση επί χάρτου «Αλέξανδρος» πού δεν είχε διακοπεί, παρά τα όσα συνέβαιναν. 

Νωρίς το πρωί θα πετούσαν τελικά δύο ελικόπτερα (ζεύγος) στην περιοχή.

Το ένα ελικόπτερο θα μεταστάθμευε στο πλοίο το ΠΝ 21 και το δεύτερο το ΠΝ 12 θα μετέφερε προσωπικό και αξιωματικούς συνδέσμους της Πολεμικής Αεροπορίας (Αξ/κούς Ελέγχου Αεράμυνας) στη φρεγάτα Ναβαρίνο και στο Αντιτορπιλικό Θεμιστοκλής, και εν συνεχεία θα ανεφοδιαζόταν το ΠΝ 12 και θα επέστρεφε πίσω. Μετά από την επιμονή μου να συμμετέχω στην αποστολή, αν και ήμουν απασχολημένος ένα 24ωρο ήδη με την άσκηση «Αλέξανδρος», ανέλαβα συγκυβερνήτης στο δεύτερο ελικόπτερο το ΠΝ 12 που θα πήγαινε στην περιοχή για μεταφορά προσωπικού συντήρησης του ελικοπτέρου και αξιωματικών συνδέσμων της ΠΑ.

Νωρίς το πρωί της 30ης Ιανουαρίου ήμασταν όλοι έτοιμοι για την ενημέρωση (briefing). O Έκτορας Γιαλοψός μάλιστα ήρθε λίγο καθυστερημένα και προσπαθούσε να μάθει τι συμβαίνει. Υπήρχε μια αναστάτωση στο θάλαμο επιχειρήσεων και μια ομιχλώδης περιρρέουσα ατμόσφαιρα

. Η κλιμάκωση της κρίσης ήταν ραγδαία και όλοι είχαμε άγχος και στρες για το τι θα επακολουθούσε. Αφού τέλειωσε η ενημέρωση ο Χρήστος Καραθανάσης μού λέει «Νεκτάριε, πάρε σε παρακαλώ τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου και όταν γυρίσεις οδήγησε το στο σπίτι μου, γιατί θα το χρειαστεί η σύζυγός μου λόγω του μωρού. Εγώ δεν ξέρω ποτέ θα επιστρέψω». Ο Χρήστος, έτσι φώναζαν το Χριστόδουλο Καραθανάση, ήταν ένας σοβαρός, προσηνής και ευγενικός άνθρωπος.

Ο λόγος που μου έδωσε τα κλειδιά ήταν γιατί είχαμε καλή σχέση και μέναμε κοντά, αυτός στον Παπάγο και εγώ στο Χολαργό. Η σύζυγός του, το γένος Ζωγραφάκη, καταγόταν από το Ρέθυμνο Ο Τάκης Βλαχάκος ετοίμασε τα σχέδια πτήσεως, ως παλαιότερος συγκυβερνήτης και αφού βγάλαμε όλα τα στοιχεία πτήσεως ξεκινήσαμε την επιθεώρηση των ελικοπτέρων. Με τον Τάκη είχαμε πιο φιλική σχέση γιατί ήταν μεν αρχαιότερος μου αλλά ήμασταν πιο κοντά λόγω ηλικίας. Ήταν ένας συνάδελφος πρόθυμος, χαμογελαστός, αγαπούσε την πτήση, οικείος ακόμα και με νεότερους βαθμολογικά. Να σημειωθεί ότι ο Καραθανάσης ήταν νέος Κυβερνήτης με 600 περίπου ώρες πτήσεως και ο Βλαχάκος περνούσε σχολείο εξειδικεύσεως στο τύπο των νεοαποκτηθέντων ελικοπτέρων SIKORSKY S-70 AEGEAN HAWK και είχε να πετάξει ενάμιση μήνα με τα ΑΒ 212 (AGUSTA BELL). Ο Έκτορας ήταν ο χειριστής του ραντάρ και του σόναρ του ελικοπτέρου. Είχε πρόσφατα αποφοιτήσει από το σχολειό ιπτάμενων πληρωμάτων ελικοπτέρων ενώ ήταν παράλληλα και συντηρητής των συσκευών που χειριζόταν. Αν και τον ήξερα λίγο διέκρινα την ευσυνειδησία, την προσπάθεια, και την εργατικότητά του στο αντικείμενο του.

Μετά την απογείωση στις 08:45 από το Κοτρώνι, έτσι λέγεται η περιοχή που βρίσκεται η Βάση Ελικοπτέρων του Ναυτικού, κατευθυνθήκαμε προς περιοχή της Μυκόνου. Εκεί συνεργαστήκαμε με το ραντάρ (Radar) της Πολεμικής Αεροπορίας για λειτουργικούς ελέγχους σε χαμηλά ύψη. Στην περιοχή ακουγόταν στα δίκτυα επικοινωνίας εμπλοκές Ελληνικών και Τούρκικων μαχητικών σε μεγαλύτερα ύψη. Τότε ξεκινήσαμε άμεση κάθοδο για τα 100 πόδια (30 μέτρα) για να αποφύγουμε εμπλοκή με τα πολεμικά αεροσκάφη και να μείνουμε ανεντόπιστοι. Το ραντάρ της περιοχής έδινε συνέχεια κινήσεις των πολεμικών αεροσκαφών φίλιων και εχθρικών για να γνωρίζουμε τις θέσεις τους. Στόχος μας ήταν να κινηθούμε ανεμπόδιστα προς την Κάλυμνο.

Προσεγγίσαμε στην περιοχή των στενών Καλύμνου-Κω. Αφήσαμε με το hoist (βαρούλκο του ελικοπτέρου) έναν αξιωματικό σύνδεσμο της ΠΑ στο Α/Τ Θεμιστοκλής. Στη συνέχεια προσγειωθήκαμε στο κατάστρωμα της Φ/Γ Ναβαρίνο αφήσαμε το προσωπικό συντήρησης και ανεφοδιαστήκαμε με καύσιμο για να επιστρέψουμε. Ο ανεφοδιασμός γίνεται με τους κινητήρες και το στροφείο εν κινήσει. Το ΠΝ 21 πετούσε γύρω από το πλοίο μέχρι να τελειώσει ο ανεφοδιασμός μας. Όταν τελείωσε ο ανεφοδιασμός του ΠΝ 12 απονηωθήκαμε και αποχαιρετήσαμε τους συναδέλφους μας στο ΠΝ 21 που ξεκινούσαν κάθοδο για να προσνηωθούν. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι θα ήταν η τελευταία φορά που μιλούσαμε στο δίκτυο συνεργασίας. Πήραμε την αντίθετη πορεία για να επιστρέψουμε στην Βάση Ε/Π.

Όταν επιστρέψαμε πίσω το απόγευμα είχε γίνει ανάκληση του όλου του προσωπικού ιπτάμενου, τεχνικού και διοικητικού ώστε να αποδοθούν τα ελικόπτερα και να μετασταθμεύσουν στα ελικοπτεροφόρα πλοία το συντομότερο δυνατόν. Ο καιρός επιδεινώνονταν και το βράδυ ξεκίνησε βροχόπτωση. Τα Ελληνικά πολεμικά πλοία είχαν αναπτυχθεί στην περιοχή έχοντας το τακτικό πλεονέκτημα και η κρίση είχε φτάσει στην κορύφωσή της.

Η σύρραξη ενός Ελληνοτουρκικού πολέμου ήταν πλέον ορατή. Μια παράτολμη ενέργεια θα οδηγούσε σε πόλεμο. Όλοι ήταν με το χέρι στην σκανδάλη. Νευρικότητα, άγχος, αγωνία, υπερένταση, θυμός ήταν μερικά από τα συναισθήματα που επικρατούσαν σε όσους εμπλέκονταν με την όλη επιχείρηση και υπηρετούσαν σε φρεγάτες, αντιτορπιλικά, υποβρύχια, ελικόπτερα, πυραυλακάτους, περιπολικά. Όλοι μας, όμως, ήμασταν περήφανοι που υπηρετούσαμε το έθνος και την πατρίδα μας. Το απόγευμα ζητήθηκε να απογειωθούν τα ελικόπτερα για διασπορά στις φρεγάτες. Η βροχή όμως δεν επέτρεπε να γίνει εξωτερική επιθεώρηση και ανεφοδιασμός με καύσιμο και όπλα λόγω των ισχυρών ανέμων και της βροχής. Όσο βράδιαζε τα καιρικά φαινόμενα γινόταν και πιο έντονα.

Προσπάθησα άλλες δύο φορές μέχρι το βράδυ να κάνω επιθεώρηση στο ελικόπτερο αλλά μάταια. Η βροχή ήταν καταρρακτώδης. Καταιγίδες εξελισσόταν σε όλη τη διαδρομή. Έτσι τα Ελικόπτερα δεν θα μπορούσαν να προσεγγίσουν στην περιοχή πλησίον Καλύμνου - Κω γιατί ήταν επισφαλές. Τα πληρώματα προσπαθήσαμε να αναπαυτούμε. Όμως επικρατούσε υπερένταση και νευρικότητα. Στις 31 Ιανουαρίου και ώρα 01:40 Τούρκοι βατραχάνθρωποι αποβιβάζονται στη Μικρή Ίμια.

Το τακτικό πλεονέκτημα στην περιοχή διατηρούσε ο Ελληνικός Στόλος και αυτό ήταν γνωστό στους Τούρκους. Η τοποθέτηση Τούρκων βατραχανθρώπων ήταν κίνηση αντιπερισπασμού. Δόθηκε εντολή από το γραφείο του Πρωθυπουργού να γίνει έλεγχος στην Μικρή Ίμια και να δοθεί αναφορά για τον ακριβή αριθμό στρατιωτών αν και είχε δοθεί αναφορά για την ύπαρξη τους από μικρό Ελληνικό σκάφος. Οι καιρικές συνθήκες ήταν αντίξοες, ήταν νύχτα, το πλήρωμα ήταν σε εγρήγορση από το πρωί της προηγούμενης μέρας, όλοι διακατεχόταν από battle stress (άγχος της μάχης). Το ελικόπτερο ήταν άοπλο χωρίς κάμερα νυχτερινής οράσεως για να εντοπίσει εύκολα και από μακριά τον εχθρό.

Έπρεπε να πλησιάσει κοντά, πετώντας χαμηλά στα 30 μέτρα και με επικίνδυνους χειρισμούς να φωτίσει με τον προβολέα και να μετρήσει μέσα στη δέσμη του προβολέα τους κρυμμένους στα βράχια βατραχανθρώπους που πιθανόν ήταν οπλισμένοι ακόμα και με stinger (MANPADS: Man Portable Air Defence Systems).

04:13 πμ. Απονείωση ελικοπτέρου ΠΝ 31 από τη φρεγάτα Ναβαρίνο

04:50 πμ. Πέρας ελέγχου βραχονησίδας Μικρή Ίμια. Εντοπισμός Τούρκων στρατιωτών

05:05 πμ. Πτώση ελικοπτέρου ΠΝ 21 στη θάλασσα κατά την επιστροφή του προς το πλοίο.

Το πρωί φωνές και συζητήσεις έντονες με ξύπνησαν. Όταν πληροφορήθηκα την απώλεια των συναδέλφων, χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου, δεν μπορούσα να μιλήσω. Ο ένας κοιτούσε τον άλλο αποσβολωμένος. Το μόνο που ευχόμασταν ήταν να μην είχε πνιγεί το πλήρωμα, αν και μια πτώση ελικοπτέρου με πρόσκρουση στη θάλασσα δίνει μικρή πιθανότητα επιβιωσιμότητας. Σχετικά με τις αιτίες πτώσης του ελικοπτέρου έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις.

Η αποφράδα ημέρα της 31 Ιανουαρίου 1996 πρέπει να μας προβληματίζει και να μας διδάσκει την ανεπάρκεια πολιτικών διαδικασιών και ενεργειών που προσέβαλαν την εθνική μας περηφάνια και στέρησαν τη ζωή σε τρεις Έλληνες Αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού. Η επίσημη θέση του Πολεμικού Ναυτικού είναι ότι το ελικόπτερο κατέπεσε λόγω κακοκαιρίας, κόπωσης προσωπικού και απώλειας προσανατολισμού του πιλότου (Vertigo).

Η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί στους συμμάχους της «no troops, no ships, no flags» (όχι στρατεύματα, όχι πλοία, όχι σημαίες). Επιστροφή σε «status quo ante» (την πρότερη κατάσταση). Η απαίτηση των Τούρκων ήταν να φύγει η σημαία. Ήταν ένα αγκάθι στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων πολιτικών υπό το βλέμμα της Αμερικής με τα γνωστά αποτελέσματα. Εκ τότε έχουν κυκλοφορήσει νέοι αμερικάνικοι χάρτες που για την περιοχή των Ιμίων γράφουν: «Sovereignty underdetermined» (κυριαρχία μη καθορισμένη). Οι γκρίζες ζώνες έγιναν το νέο διαπραγματευτικό όπλο του αντιπάλου.

Οι Τούρκοι πέτυχαν το σχέδιο τους που στόχευε στην συνεκμετάλλευση της Ελληνικής ΑΟΖ (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης) και τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων και αποδεικνύεται σήμερα από τα τρέχοντα γεγονότα. Εκμεταλλεύτηκαν επιδέξια την ύπαρξη πολιτικού κενού στην Ελλάδα για την προώθηση των στόχων τους. Σήμερα, μετά από 17 χρόνια, το θέμα της ΑΟΖ βρίσκετε όσο ποτέ άλλοτε στην επικαιρότητα.

Οι τρεις σύγχρονοι ήρωες Καραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός προστάτεψαν τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας με τη ζωή τους, σε αντίθεση με αυτούς που έσυραν τη χώρα μας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Αιωνία τους η μνήμη.

creteplus.gr

Al Bano & Romina Power - Felicita ( New Version )

εν σκοτεινοίς και εν σκιά θανάτου.

Ψαλμός ΠΖ΄. 87

Κύριε, ο Θεός της σωτηρίας μου, ημέρας εκέκραξα και εν νυκτί εναντίον σου. Εισελθέτω ενώπιον σου η προσευχή μου, κλίνον το ους σου εις την δέησιν μου. Ότι επλήσθη κακών η ψυχή μου, και η ζωή μου τω άδη ήγγισε. Προσελογίσθην μετά των καταβαινόντων εις λάκκον, εγενήθην ωσεί άνθρωπος αβοήθητος, εν νεκροίς ελεύθερος. Ωσεί τραυματίαι καθεύδοντες εν τάφω, ων ούκ εμνήσθης έτι, και αυτοί εκ της χειρός σου απώσθησαν. ΄Εθεντο με εν λάκκω κατωτάτω, εν σκοτεινοίς και εν σκιά θανάτου. Επ΄εμέ επεστηρίχθη ο θυμός σου, και πάντας τους μετεωρισμούς σου επήγαγες επ΄εμέ. Εμάκρυνας τους γνωστούς μου απ΄εμού, έθεντο με βδέλυγμα εαυτοίς. Παρεδόθην, και ούκ εξεπορευόμην· οι οφθαλμοί μου ησθένησαν από πτωχείας. Εκέκραξα προς σε, Κύριε, όλην την ημέραν, διεπέτασα προς σε τας χείρας μου. Μή τοις νεκροίς ποιήσεις θαυμάσια; ή ιατροί αναστήσουσι, και εξομολογήσονται σοι; Μη διηγήσεται τις εν τω τάφω το έλεος σου και την αλήθειαν σου εν τη απωλεία; Μη γνωσθήσεται εν τω σκότει τα θαυμάσια σου και η δικαιοσύνη σου εν γη επιλελησμένη; Καγώ προς σε, Κύριε, εκέκραξα, και το πρωί η προσευχή μου προφθάσει με. Ινατί, Κύριε, απωθείς την ψυχήν μου, αποστρέφεις το πρόσωπον σου απ΄εμού; Πτωχός ειμί εγώ και εν κόποις εκ νεότητος μου·. υψωθείς δε εταπεινώθην και εξηπορήθην. Επ΄εμέ διήλθον αι οργαί σου, οι φοβερισμοί σου εξετάραξαν με· εκύκλωσαν με ωσεί ύδωρ, όλην την ημέραν περιέσχον με άμα. Εμάκρυνας απ΄εμού φίλον και πλησίον και τους γνωστούς μου από ταλαιπωρίας.

Θεριά οι ανθρώποι

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν...Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

(Βαρναλης από το "Οι Πόνοι της Παναγίας")

Παραπότζι Live adult version

ΚΑΝΤΑΔΕΣ-ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ

ΠΑΡΕ ΑΝΤΡΑ ΑΠ' ΤΟ ΛΗΞΟΥΡΙ ΠΑΡΑΠΟΤΖΙ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012 ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Kefalonia -To kalokairi mou

~ KEFALONIA ~ Essential

Ο μαθητής (Γιώργος Ζαμπέτας & Χαράλαμπος Βασιλειάδης)