ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΩΝ ΝΙΑΤΩΝ ΜΟΥ:
1.-Το γεγονός ότι σαν παιδιά είχαμε τρεις μήνες διακοπές ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που αρχιζε τ’ “Αι Γιαννιού του κλήδωνα” και συνεχίζονταν στις 2 Ιουλίου με την μετάβαση στο νησάκι του Δια για το πανηγύρι της Παναγίας των Βλαχερνών και τελείωνε με το πρώτο κουδούνι του σχολείου το Σεπτέμβρη . Και μόνο που έκλειναν τα σχολεία και θα περνούσες τις μέρες σου χωρίς ίχνος αναγκαστικού διαβάσματος (αυτό δεν συνέβαινε με μένα που το καλοκαίρι “έπρεπε” να διαβάσω Λογοτεχνία και να λύσω μερικές ασκησούλες Μαθηματικών και αυτό καθε απόγευμα ,πρίν απο την Παρακληση της Παναγίας ), σου έφτανε για να είσαι χαρούμενος και μπορώ να πώ ευτυχισμένος.Το πρωινό μπάνιο στο γυαλό μας τον Κλειματσιά, με το γαιδούρι και την Ευγενία του Πέτα να μας συνοδεύει και το μεσημεριανό να σερβίρεται απο την νόνα(την γιαγια μας) στην παραλία και στη καυτή αμμο,τα κεφτεδακια που σπρόχνωνταν στο στόμα μας αναγκαστρικά,αναμέσα σε βουτιές και κλάματα . Περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού επεφτε το σκοτάδι και οι μάναδες μας φωναζαν να γυρίσουμε για φαγητό ! . Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν «έτρεχε τίποτα». Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
2.-Κι ύστερα οταν η εφηβεία έρχονταν ,μαζύ με το σταμάτημα του σχολείου ερχονταν κι αλλες χαρες και ερωτες και χτυποκάρδια, ήταν ότι τα περισσότερα τα βίωνες για πρώτη φορά – είτε αυτό σήμαινε φιλί είτε βραδινό μπάνιο, είτε τα πάρτυ στο Φανάρι του Αργοστολιου ,είτε η γεύση του βερμούτ είτε το πρώτο τσιγάρο,είτε η λατρεία της μουσικής (καθε μουσικής) στα καλοκαίρια σου.Πάντα ηταν μαγικά τα καλοκαίρια της εφηβείας μας και στην Κέρκυρα ,στα μπάνια του Αλέκου,στα ατελείωτα βραδυνά στα μουράγια ν’ακούς μουσική(απο το Αντρανικ) απο μακρυα εχοντας στην αγκαλιά σου τον πρώτο αληθινό σου ερωτα . Δεν ήταν ομως μόνο ότι τα καλοκαίρια ήταν μαγικά, αλλά και η άγνοια του πραγματικού κόσμου. Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα παντού και οχι περιμένοντας την συνομιλία μας στο facebook!
3.-Καθώς μεγαλώνεις όμως συνειδητοποιείς ότι το καλοκαίρι δεν είναι η πιο μαγική περίοδος της ζωής σου. Δεν πρόλαβα να χαρώ την χαρά του πτυχίου και το καλοκαίρι του 74 ,ενστολος πια ,εζησα τον εφιάλτη σε αλλη πραγματική διάσταση και εκεί να βλέπεις πως ενα καλοκαίρι μπορεί να σου κρύβει αντι γιορτές και πανηγύρια και θάλασσες και ερωτες να κρύβει πόλεμο, θανάτους και αγωνία και την ιδια ώρα χαρά και ελπίδα για κατι καλύτερο .
4.-Στην πραγματικότητα, η ενήλικη ζωή δεν σταματά το καλοκαίρι. Κι εκεί που είχες συνηθίσει να σε βρίσκει το χάραμα σε κάποια παραλία, να πίνεις σφηνάκια μέχρι τελικής πτώσεως, να τρέχεις να προλάβεις το πλοίο και να κοιμάσαι στο κατάστρωμα, σε βρίσκει η μοναξιά, το στρες, η υπερβολική δουλειά και η αβεβαιότητα.. Όχι, δεν φτιάχνουν όλα στο τέλος κάπως (θα υπάρχει κάποιος Ιούνιος που δεν θα θες να θυμάσαι και εγω εχω τον Ιουνιο του 2016), αλλά σίγουρα η περιπέτεια δεν έχει τελειώσει. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βρει το επόμενο ξημέρωμα, σε ποια παραλία θα κάνεις την πιο λυτρωτική βουτιά και ποιο μεσημέρι δεν θα μπορείς να πάρεις ανάσα από τα γέλια. Ελπίζεις κι αυτό το καλοκαίρι να κάνεις τις βουτιές σου στα νερά των παιδικών σου χρόνων ,ναφήσεις πίσω σου την μιζερια,τους τοξικούς,τους διπλοπρόσωπους ,να φύγεις να μυρίσεις θαλασσα. Κι ίσως η μαγεία κρύβεται ότι στα ενήλικα καλοκαίρια μας είμαστε εμείς που τα έχουμε καταφέρει όλα – από το να κλείσουμε επιτέλους την πόρτα στο γραφείο χωρίς να πάθουμε νευρικό κλονισμό μέχρι να πληρώσουμε οτι μπορούμε και πιούμε ένα ουζο σαν ανθρωποι με τον Αριστομένη,τον Αρη,τον Μιχάλη,τον Δημήτρη,την Βαγγελιώ,τον Θανάση,την Χαρίκλεια,την Χρυσάνθη..... Εμείς είχαμε και εχουμε φίλους που ξέρουν ν’αγαπούν.
«Ος κε θεοίς επιπείθηται, μάλα τ’ έκλυον αυτού».
Αν ακούς (τα κελεύσματα) των θεών και αυτοί περισσότερο σε ακούν. Ιλιάδα, Α 218
