ΣΠΑΡΤΙΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ-argyros.office@gmail.com : 2021

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2021

τα καλαντα

«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ, ΣΩΜΑΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΩΣ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΟΙ.» Τα Χριστούγεννα ήταν η πιο αγαπημένη μας γιορτή όταν είμασταν παιδιά . Εκείνες τις μέρες οι πόρτες άνοιγαν διάπλατα και όλοι, φτωχοί και πλούσιοι, κάτι είχαν να χαρούν. Όλοι περίμεναν τον ταχυδρόμο με τα νέα και εμβάσματα από τους ξενιτεμένους και τους ναυτικούς του χωριού. Για μας η χαρά ήταν μεγάλη γιατί τα γράμματα έφερναν και τους μποναμάδες μας. Όπως και να το κάνουμε, Χριστούγεννα χωρίς κάλαντα δεν γίνονται. Φέτος λόγω πανδημίας δεν θάχουμε κάλαντα. Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη απώλεια στην πιο δύσκολη χρονιά που περάσαμε. Ο βρομόκαιρος δεν μας φόβιζε πήραμε τα όπλα μας τα τρίγωνα μας και βγήκαμε να πούμε τα κάλαντα. «Άμα νειρόσαστε βόλτα, κάλλιο ντυθείτε, ποδεθείτε, θα χαλάσει ο Θεός τον κόσμο.» είπε η νόνα (η γιαγιά) μου . Φορέσαμε τα χοντρά μας κι από πάνω μια νιτσεράδα για την βροχή και βγήκαμε στους δρόμους. «Καλήν εσπέραν άρχοντες». Φως από λαμπερά παιδικά χαμόγελα πλημμύριζε τις γιορτές στα χωριά μας. Ζούσαμε τότε στην εποχή του ασπρόμαυρου, χωρίς τηλεόραση, χωρίς ηλεκτρισμό και ζεστό νερό, με λασπωμένους δρόμους αλλά με πολλή ανθρώπινη ζεστασιά .Αυτή πού λείπει εντελώς σήμερα. Δεν είχαμε ηλεκτρισμό , ούτε Χριστουγεννιάτικά δέντρα να στολίσουμε, δεν υπήρχαν πολύχρωμα λαμπιόνια(που λεφτά για τέτοιες πολυτέλειες εκείνη την εποχή) ,είχαμε όμως την χαρά της γιορτής, να πούμε τα κάλαντα και να μάς δώσουν για τον κόπο μας ένα κουραμπιέ ή ένα φράγκο (μια δραχμή). Η μουσική που συνόδευε την πανδαισία των καλάντων ήταν το τρίγωνο ή κάποια κιθάρα (πράγμα σπάνιο).Και αργά το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων αφού μετρούσαμε την είσπραξη την παραδίδαμε στην μάνα ,που θα μας άφηνε καμμιά δεκαριά δραχμές για τους βόλους που θ’ αγοράζαμε. Το βραδάκι της παραμονής το σπίτι μοσχοβολούσε από τα φαγητά και τα γλυκίσματα που ετοιμάστηκαν από την νόνα και την μάνα κι έπειτα ακολουθούσε το υποχρεωτικό μπάνιο με το νερό που ζεσταίνονταν την γκαζιέρα κι ήταν η απαραίτητη προετοιμασία για την Μεγάλη Μέρα και είχε και τα σχετικά κλάματα από την σαπουνάδα που έμπαινε στα παιδικά μας μάτια. Κόντευε να ξημερώσει όταν ακούσαμε την πρώτη καμπάνα, η μάνα να μας φορέσει τα γιορτινά μας ρούχα, σε λίγο βγήκαμε όλοι μαζί να πάμε στην εκκλησία. Σαν παιδιά έπρεπε οπωσδήποτε να μεταλάβουμε και μετά την νυχτερινή λειτουργία νωρίς το πρωί να γυρίσουμε στο σπίτι να αρχίσουμε το παιχνίδι μέχρι που να πάει μεσημέρι να κάτσουμε όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι, να σερβίρει η μάνα το αρνάκι στο φούρνο με πατάτες και ο πατέρας να κόψει τελετουργικά το Χριστόψωμο. Πριν αρχίσει το σερβίρισμα έπρεπε να ψάλλουμε όλοι μαζί το «Χριστός γεννάται» . Αξέχαστα χρόνια αγάπης και θύμησης. Σήμερα θυμόμαστε τα μέρη που μεγαλώσαμε. Είχαμε αλλάξει ζωή. Και σπίτια και έπιπλα. Οι γονείς κι η νόνα ταξίδεψαν στη Άνω Ιερουσαλήμ. Βρέθηκα κάποια περασμένα Χριστούγεννα του στο σπίτι στο χωριό τέτοιες μέρες. Ευτυχώς το σπίτι ,το» λυόμενο» είναι όπως τότε. Τώρα όμως το σπίτι βουβό ,άδειο από φωνές, στο εικονοστάσι η Παναγιά Βρεφοκρατούσα κι οι εικόνες των αγαπημένων. Λάθος μεγάλο να ανοίξω μετά από χρόνια το μαθητικό γραφείο μου και χωρίς να το σκεφτώ, να πάρω το κουτί με τις κασέτες που όλα τα χρόνια μάζευα ,όλα τα τραγούδια 60-70.Ηρθαν στο νου μου εκείνα τα αξέχαστα χρόνια που τώρα χάθηκαν κι ήταν σαν να είχα πετάξει ένα κομμάτι της ζωής μου στα σκουπίδια. Βρήκα το παλιο κασετόφωνο κι έβαλα την κόκκινη κασέτα με τις μελωδίες του 1960-1970!Στο ίδιο κουτί κι οι μαθητικές φωτογραφίες και γράμματα σε αγαπημένους . Με αφετηρία λοιπόν το 1960, στάθηκα «στου χρόνου τον καθρέφτη» και γύρισα το ρολόι στο «τότε». Ήτανε νοσταλγική η ανάμνηση σ’ ένα χώρο αγάπης , με πόνο όμως για τα χρόνια που πέρασαν, τις ελπίδες που έσβησαν, τα χωριά που ερήμωσαν, την Χριστουγεννιάτικη λειτουργία που δεν γίνεται την νύχτα, αφού ο παπάς μας ιερουργεί πλέον στο άνω Θυσιαστήριο, οι πόρτες είναι αμπαρωμένες ,λίγα παιδιά λένε τα κάλαντα, με τον ίδιο καιρό όμως, από το πρωί έριχνε η βροχή κι ο βοριάς φυσούσε με λύσσα…. Φέτος τα Χριστούγεννα, ανακαλύψτε τουλάχιστον ξανά τις ξεχασμένες αναμνήσεις σας!! «Χρόνια πολλά να χαίρεστε πάντα ευτυχισμένοι, σωματικώς και ψυχικώς να είστε πλουτισμένοι.» ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και με ΥΓΕΙΑ

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2021

ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΣΠΑΡΤΙΩΝ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΝΑΓΗ ΠΑΝΑ

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2021

ΑΝΤΙΟ ΔΑΣΚΑΛΕ +ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ

ΑΝΤΙΟ ΔΑΣΚΑΛΕ

+ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ

(1931-2021)

Λυκειάρχης ε.τ

Γεννήθηκε στο χωριό Ξενόπουλο το 1931,σπούδασε Φιλολογία και υπηρέτησε στο Γυμνάσιο Ριζοκάρπασου στην Κύπρο μετά υπηρέτησε στην Κεφαλλονιά στα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης .

Είχα την τύχη να τον έχω Καθηγητή Φιλολογίας στο Λύκειο Αρρένων Αργοστολίου και τον πιο αγαπημένο κοντινό μου άνθρωπο σχεδόν «δεύτερο πατέρα» και τον ευγνωμονώ για ότι προσέφερε. Από τους ανθρώπους που μας σημάδεψαν τους μαθητές του και μίλησαν στις ψυχές μας! Τέτοιοι άνθρωποι, δεν "τελειώνουν" ποτέ! Από κει που σταματά η ζωή τους, μιλούν οι αξίες που φύτεψαν στα φυσικά και πνευματικά τους παιδιά- στους μαθητές τους, οικείους τους...

Ο Αριστομένης Γεωργάτος, υπήρξε ο Δάσκαλος μας και παρέμεινε πάντα ο παιδαγωγός, ο επιστημονικός ανταποκριτής και κριτής και οικοδόμος της περιπέτειας μας στην γνώση , στη μάχη του πνεύματος και την παρέδιδε κάθε φορά στους νέους με νέα όπλα, με νέα δύναμη και με μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Η εμβάθυνση στις ιδέες ίσως θεωρείται μια πολυτέλεια και προνόμιο κάποιων λίγων. καθένας μπορούσε εύκολα να καταλάβει πως δάσκαλος μας ήταν άνθρωπος με μεγάλη εσωτερική αξία και δεν θα αντάλλασσε με τίποτε τη στάση ζωής που είχε επιλέξει. Ο στόχος του να ζεστάνει λίγο την καρδιά των μαθητών του και ν’ ανάψει μια μικρή φλογίτσα στο πνεύμα τους. Έτσι, για να γίνει ο κόσμος ομορφότερος!

Ποιος από εμάς , τους μαθητές του, δεν ζήτησε την συμβουλή του, το εποπτικό του μάτι , τη γνώση του, ποιος δε συζήτησε μαζί του για μυθολογία ή για το λογοτεχνικό έργο του Καζαντζάκη, για τον Όμηρο. Όλοι τρέχαμε μέχρι τα βαθιά γεράματα του να ξαποστάσουμε στην γνώση και στην σοφία του.

Όλοι τον φέρνουμε στο νου μας σαν τον Άνθρωπο που συνδύαζε την εμπειρία της ωριμότητας με την αυθεντικότητα και το πάθος της εφηβείας. Ένας άνθρωπος που μπορούσε να κινείται με άνεση και ισορροπία ανάμεσα στο Ατομικό και στο Συλλογικό, στην λατρεία του για την Ελλάδα και τον Άνθρωπο για το παιδί και την Αλήθεια. Ο «δάσκαλος» μας έδωσε στους μαθητές του μια άλλη διάσταση, συνδέοντας την γνώση και την ψυχική με την κοινωνική πραγματικότητα, την επιθυμία με το χρέος, τη ματαίωση με την ονειροπόληση

Σε όλη την πορεία του ο Αριστομένης Γεωργάτος εφαρμόσατε τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη: « Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντάς το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.»

Το χωριό μας τα Σπαρτιά και όλη η Κεφαλλονιά στερείται έναν πνευματικό φάρο.

Για εμάς ο καθηγητής Αριστομένης Γεωργάτος υπήρξε ο αγαπητός δάσκαλος, ο δεύτερος πατέρας, ο άνθρωπος που απέδειξε πως η ζωή έχει το νόημα που της δίνεις! Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του στην αγαπημένη χήρα του και τα λατρεμένα του παιδιά.

ΑΝΤΙΟ ΔΑΣΚΑΛΕ

ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ

11/11/2021